მირიან ხუხუნაიშვილი

მე იმ პროფესიის ვარ „აი, ორკესტრის წინ რომ დგას და ხელებს იქნევს“ და „მაგას რა უნდა, ყველა მაინც თავისით დაუკრავდა“.

დიახ, სწორად მიხვდით, მე დირიჟორი ვარ და ამ პროფესიას უკვე 19 წელია ვეუფლები.

ამ პერიოდში არაერთხელ მომისმენია დირიჟორის პროფესიის მსგავსი შეფასება, რომელიც ზოგს, ზედაპირული დაკვირვებით, მარტივი, არც ისე საჭირო და უსამართლოდ მაღალანაზღაურებადი პროფესია შეიძლება ეგონოს.

გარდა პრაქტიკული დანიშნულებისა, რაც სცენაზე ადვილად შესამჩნევია, დირიჟორის მთავარი ამოცანა ორკესტრის მუსიკოსისა და კომპოზიტორის დამეგობრებაა. ეს გულწრფელი და ძლიერი მეგობრობა მიზნად მსმენელისთვის კომპოზიტორის შინაგანი სამყაროსა და სათქმელის წარმოჩენას ისახავს.

დირიჟორი ერთგვარი გამტარია – შეიძლება მას კომპოზიტორის თარჯიმანიც ვუწოდოთ. იგი ჟესტიკულაციითა და ემოციური იმპულსებით აერთიანებს მრავალ სხვადასხვა „ენაზე“ მოსაუბრე მუსიკოსს, რომ კომპოზიტორი გააცოცხლოს.

რამდენიმე დღეში დოქტორის ხარისხი უნდა დავიცვა. მართალია, 19 წლის განმავლობაში ბევრი ვისწავლე, თუმცა კომპოზიტორების კარგად გასაცნობად ეს დრო ძალიან ცოტა აღმოჩნდა.

მე ჯერ მხოლოდ მათი პატარა მეგობარი ვარ და ვიმედოვნებ, მექნება ძალა სრულფასოვანი მეგობარი გავხდე. ამის შემდეგ შემეძლება ისეთი შეხვედრა მოგიწყოთ მათთან, რომლის შთაბეჭდილებებიც დიდხანს გაგყვებათ.

—

მირიანი ტრადიციულ, კლასიკური მუსიკის სფეროში მომუშავე თანამედროვე ადამიანია – ნოვატორული, გააზრებული, თანმიმდევრული მიდგომებით საკუთარ საქმესა და მასთან ერთად მომუშავე ადამიანებთან მიმართებაში. სწორედ ამ იდეური თანხვედრის გამო მოვიწვიეთ ის ართთაიმის მეგობრებში.