ბარბარა ასლამაზი
“რაც თავი მახსოვს მხატვარი მინდოდა ვყოფილიყავი”.
ყველა ბავშვი ხატავს და მეც სულ ვხატავდი, მაგრამ ალბათ სხვებზე მეტს. ახლა რომ დავფიქრდი გამახსენდა, მამაჩემს ხშირად ეკითხებოდნენ ხატვაზე რატომ არ შეგყავსო. მამაჩემს კი შეგნებულად არ შევყავდი ხატვაზე – თვლიდა, რომ უკეთესი იყო თეორიული ჩარჩოების გარეშე ხატვა.
ხატვაზე არა, მაგრამ ფიზიკა-მათემატიკურ სკოლაში შემიყვანეს, თუმცა სულ ვიცოდი, რომ მხატვარი მინდოდა ვყოფილიყავი.
საბოლოოდ, სპეციალობად თეატრის მხატვრობა ავირჩიე – არცაა გასაკვირი, მამაჩემი რეჟისორია და ბავშვობიდან ვიყავი ჩართული თეატრის შიდა სამზარეულოში.
შესაბამისად, თეატრი არასდროს ყოფილა ჩემთვის ოქროს ჩარჩოთი შემკობილი ჯადოსნური სივრცე, რომლის ყურებაც მხოლოდ მაყურებლის სკამიდანაა შესაძლებელი.
რა არის თეატრი ჩემთვის? თეატრი ყველაფერი შეიძლება იყოს, რის საშუალებასაც მომცემს წარმოსახვა. საჭიროა ფიქრის თავისუფლება და რაიმეს შექმნის უზარმაზარი სურვილი, რომ ფანტაზიები გააცოცხლო და ამ პროცესში გადაწყვიტო: ქალაქი ღრუბლებში ჯობს თუ მიწის ქვეშ, ამქვეყნად თუ იმქვეყნად, მე-19 თუ 24-ე საუკუნეში, ან იქნებ სულაც გამოგონილი სამყაროში?
ყველაზე მეტად კი ის მომწონს, რომ სპექტაკლი დროის მხოლოდ კონკრეტულ დროში არსებობს და მაყურებელს საშუალება აქვს ცოცხალი წარმოდგენის მომსწრე გახდეს, რომელიც არ მეორდება.
***
ბარბარა ასლამაზი ჩარჩოების გარეშე აზროვნების და მიზანსწრაფულობის მაგალითია. სწორედ ამიტომ, ჩვენი სურვილი იყო ის “ართთაიმის” მეგობრების წრეში მოგვწევია.
